ΣΥΝΩΝΥΜΑ

2019

Σκηνοθέσία

Ναντάβ Λαπίντ

ΣΕΝΑΡΙΟ

Ναντάβ Λαπίντ

ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Τομ Μερσιέ, Κουεντίν Ντολμέρ

υπόθεση

Ο Γιόαβ, ένας νεαρός Ισραηλινός, είναι αποφασισμένος να αποκηρύξει την εθνικότητα του και να γίνει Γάλλος. Στο Παρίσι, εγκαταλείπει τη γλώσσα του και με τη βοήθεια ενός λεξικού επιχειρεί με κάθε τρόπο να επινοήσει μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό του.

Σημείωμα του σκηνοθέτη: Ο ήρωας της ταινίας ξεκινά ένα υπαρξιακό ταξίδι, βασισμένος σε μια ιδέα την οποία κυνηγά έως το τέλος. Μεταμορφώνεται νοητικά, σωματικά και πνευματικά, και μάλιστα σε καθημερινή βάση, καθώς περπατά στους δρόμους του Παρισιού, μουρμουρίζοντας συνώνυμα λέξεων. Αυτό που με ενθουσιάζει ως σκηνοθέτη είναι η δημιουργία μιας ταινίας πολύ σωματικής και ακατέργαστης, συμπαγούς και μερικές φορές ωμής, η οποία χρησιμεύει για να αναγεννηθούν ιδέες, να δημιουργηθεί χάος.

Ο πρωταγωνιστής ίσως να υποφέρει από κάποιο μετα-τραυματικό στρες, ωστόσο είναι η ίδια η ζωή που του το προκαλεί και γι αυτό προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν του, αποκηρύσσοντας εβραϊκές λέξεις και ανακαλύπτοντας νέες, γαλλικές… Την ίδια στιγμή, η ταυτότητα του είναι βαθιά εγγεγραμμένη στο σώμα του και αυτό φαίνεται παντού πάνω στο κορμί του. Ενδεχομένως γι’ αυτό προσπαθεί να το καταστρέψει ευθύς εξαρχής: πρώτα εκθέτοντας το στην παγωνιά – εν είδει συμβολικού θανάτου – έπειτα μένοντας χωρίς τροφή και, τέλος, εκδίδοντας το. Παρ’ όλες τις προσπάθειες, το σώμα του αρνείται να εξαφανιστεί και, ακριβώς τη στιγμή που το έχει αυτελίσει, περιέργως, αρχίζουν εβραϊκές λέξεις να βγαίνουν πάλι από το στόμα του. Αυτός ο χαρακτηρας είναι ένα είδος περιπλανώμενου σχίσματος.

Η ταινία βασίζεται στα προσωπικά μου βιώματα, δεκαεπτά χρόνια πριν. Σχεδόν κάθε σκηνή της ταινίας έχει όντως συμβεί στην πραγματικότητα, αλλά παράλληλα θέτει και υπαρξιακά ερωτήματα που αφορούν καθέναν μας: κατά πόσο είμαστε σκλάβοι του παρελθόντος μας και του τόπου καταγωγής μας, αντί για ελεύθερα πλάσματα; Θέλουμε στα αλήθεια αυτή την ελευθερία; Μπορούμε πραγματικά να μεταμορφωθούμε σε κάποιον άλλον;

FESTIVALS

Χρυσή Άρκτος, 69ο Φεστιβάλ Βερολίνου