Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

2017

Σκηνοθέσία

Ελίνα Ψύκου

ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Βάλερι Τσεπλάνοβα, Θανάσης Παπαγεωργίου, Βίκτορ Κόμουτ.

υπόθεση

Ο Γιος της Σοφίας έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ της Tribeca όπου και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα. Η κριτική επιτροπή, με πρόεδρο τον Γουίλεμ Νταφόε, απένειμε το βραβείο με το εξής σκεπτικό: «Όταν βλέπαμε αυτές τις ταινίες, ψάχναμε για κάτι που να μην έχουμε ξαναδεί. Συμφωνήσαμε ομόφωνα ότι μία ταινία μας προκάλεσε να δούμε με ένα νέο τρόπο, και γοητευτήκαμε από τον αναπάντεχο ανθρωπισμό των δύσκολων χαρακτήρων της. Η σκηνοθεσία ήταν σίγουρη και το ύφος της μοναδικό και αναμένουμε με ενδιαφέρον και την επόμενη ταινία της Ελίνας Ψύκου.»

Το καλοκαίρι του 2004, ο 11χρονος Μίσα φτάνει από τη Ρωσία στην Ελλάδα για να ζήσει με τη μητέρα του, Σοφία, μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχωρισμού. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι στην Αθήνα τον περιμένει ένας νέος πατέρας. Όσο η Ελλάδα ζει το Ολυμπιακό της όνειρο, ο Μίσα, αποκομμένος από το φυσικό του περιβάλλον και κάτοικος πλέον μιας άγνωστης για αυτόν χώρας, θα απογειωθεί βίαια προς τον ενήλικο κόσμο με όχημα τη σκοτεινή πλευρά των αγαπημένων του παραμυθιών. Η Ελίνα Ψύκου δημιουργεί μια πολυεπίπεδη ιστορία για την αέναη αναζήτηση της αγάπης και της αποδοχής σε έναν αυστηρά οριοθετημένο όσο και βίαια μεταβαλλόμενο κόσμο όπου η φαντασία μοιάζει το τελευταίο καταφύγιο.

Όπως σημειώνει η σκηνοθέτης στο σημείωμά της για την ταινία: «O Γιος της Σοφίας, είναι μια ιστορία για το πώς η ανικανότητα έκφρασης της αγάπης, η ανικανότητα αποδοχής της ή η παντελής έλλειψή της μπορεί να μετουσιωθεί σε βία. Βία φυσική και βία συμβολική. Μια ιστορία για τον βίαιο τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, για τον τρόπο που η μαμά-πατρίδα εκπαιδεύει τους αυριανούς πολίτες της, μια ιστορία για τη βία που υπόκειται ένα ψάρι που το βγάζουν από τη γυάλα του, για την κρυφή βία της οικογενειακής αγάπης, για την διαμόρφωση ταυτότητας, εθνικής, σεξουαλικής, θρησκευτικής, γλωσσικής, πολιτικής. […] Το ιστορικο-κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία είναι το καλοκαίρι του 2004, το καλοκαίρι που στην Αθήνα εκτυλίχθηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Μια στιγμή που σηματοδοτεί το ζενίθ της κοινωνικο-οικονομικής ανύψωσης της Ελλάδας και άρα – ιστορικά πια κρίνοντας την – η στιγμή που συμβολικά ορίζει το τέλος της εθνικής μας αθωότητας με τρόπο αντίστοιχο με αυτόν του τέλους της αθωότητας του 11χρονου γιού της Σοφίας. Στο τέλος της ταινίας τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο. Ούτε για την Ελλάδα, ούτε για τον Μίσα».  

Έγραψαν για την ταινία:

«Σε συνδυασμό με την προσεκτικά επιλεγμένη σκηνογραφία και ένα ιδιοσυγκρασιακό soundtrack με νανουρίσματα, η σκηνοθετική προσέγγιση ασκεί μια παράξενη, μελαγχολική γοητεία […] Καθώς ο Μίσα περιπλανιέται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, Ο Γιος της Σοφίας παίρνει τη μία αναπάντεχη αριστερή στροφή μετά την άλλη, οδηγώντας μας σε ένα φινάλε που οδηγεί, κυριολεκτικά, τα πράγματα στον… ουρανό. Μπορεί να φαντάζει περισσότερο σαν ένα όνειρο παιδικού άγχους που προσπαθείς να θυμηθείς παρά σαν μια διαυγή αποτύπωση της διαδικασίας του να μεγαλώνεις σε έναν ξένο τόπο, αλλά σε κάθε περίπτωση η ταινία της Ψύκου δεν παύει να είναι τίποτα λιγότερο από μοναδική». Variety

«Η Ελίνα Ψύκου, τέσσερα χρόνια μετά το πρωτότυπο ντεμπούτο της Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά, ακολουθεί ένα νέο οπτικό μονοπάτι στη νέα της ταινία Ο Γιος της Σοφίας, οδηγώντας μας σε ένα ταξίδι μαγικού ρεαλισμού προς το τέλος της αθωότητας». Cineuropa

«Η δεύτερη ταινία της Ελίνας Ψύκου αποτελεί ένα ανήσυχο δράμα ενηλικίωσης, αντιπαραθέτοντας μια απειλητική πραγματικότητα με το παρηγορητικό καταφύγιο της φαντασίας». Screen

FESTIVALS

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα: Φεστιβάλ της Tribeca